Како што најавивме пред некој ден, нашата водителка Биљана Коцева Алексовска отпатува на поклонение во Манастирот посветен на Свети Василиј Острошки и секако со нетрпение ги очекувавме импресиите од посетата на Манастирот.

По нејзинито враќање, повторно ја исконтактиравме Биљана или како што ја знаат слушателите на Радио Зона м1 – Бици, да ја прашаме како помина и какви импресии понесе со себе на враќање во Македонија.

Бици сеуште под импресии од мирот и спокој што го понела со себе од таму, ни кажа:

На поклоничкото патување во Острошкиот мансатир го доживеавме чудото на неговото присуство и благословот што го носи во себе. Пристигнавме во утринските часови, полни со возбуда и благодарност.

Јас и мојата драга пријателка Сашка, за здравјето на нашите семејства, направивме договор – јас да се искачам горе со мини бусот, додека Сашка, со особена посветеност, изрази желба да се искачи боса, носејќи ја својата молитва на секој чекор. Штом стигнавме до манастирот, ги наместивме душеците и се подготвивме за одмор под ведрото, сино небо, што го покриваше Острог. Воздухот беше исполнет со мирисот на расцветаните дрвја, а атмосферата така спокојна, што се чувствувавме како да сме во друга димензија.

По кратка починка,целото мое друштво кое го сочинувавме јас, Сашка , Соњичка, Горан,Снеже и Мица се упативме кон редот каде се чекаше за поклонение на светите мошти на Свети Василиј. Со секој чекор ја носевме молитвата во срцето, додека се приближувавме до малата вратничка на манастирот. Со сето смирение во нас кое ни го пружа манастирот и околината, се поклонивме пред светите мошти на Свети Василиј.

Реклама

Верувајте ми – рече Бици – мирот што владее во таа мала собичка е неверојатен. Едноставно, го чувствуваш духот на Светителот како да е присутен тука, до тебе. Исполнета со душевен мир и спокој му се заблагодарив на Светителот што на некој начин не повика да влеземе во Неговиот дом и за благодатта што ја добивме. Секако и дека се искачивме на местото каде што Свети Василиј се упокоил, да се поклониме и на тоа Свето место, а таму доживеавме своевидно чудо кога видовме дека на самото местото, изникнало винова лоза. На кратко уживавме и на терасата, во прекрасениот поглед над целиот град, кој изгледаше како да доаѓа од рајските конаци.

Како што налагаат обичаите, оставивме дарови за здравје, ги испишавме имињата на оние за кои се помоливме, си купивме манастирски производи и се спуштивме до Долниот манастир каде останавме на ручек, на убава пастрмка и чаша вино. Вечерта повторно се вративме во Горниот манастир каде, на јамболија, послана на гола земја спевме во сладок, мирен и спокоен сон. Сето тоа се должи на месечината која ни паѓаше на клепките и мирисот од природниот планински венец.

За жал, како што и некогаш бива, иако не сакаме, се случуваат и незгоди, меѓутоа благодарни сме на Бога што и таа незгода среќно заврши. Нашата пријателка Мица беше паднала и го повредила колкот. Со помош на мештаните, ја однесовме во Даниловград каде што прими инекција за да може да го издржи патот до Скопје, каде што под хитно и беше направена операција и за некое чудо таа веќе вториот ден беше на нозе, нормално со ортопедско помагало.

Треба да прифатиме дека животот е тркало и некогаш ќе имаме убави моменти, но со отворена душа треба да ги прифатиме и лошите моменти и со верба во Бога да се молиме да истраеме во искушението што не обземало.

Благословот на Свети Василиј ќе остане со нас, а неговата милост и молитви ќе не водат низ сите животни патишта – рече на крајот Бици.